top of page

Hoe verleidelijk is het om tegen een pasgeboren baby’tje te zeggen: ‘’Jij bent perfect. Perfect in deze niet perfecte wereld. Je kan alles worden wat je wilt. We weten nog niet wie je wordt, maar je wordt iemand.’’ Dit het liefste en mooiste wat we kunnen bedenken om te zeggen. Maar het perfecte is een illusie, het is een streven wat niet haalbaar is. Het is een streven wat geen streven zou moeten zijn. 

 

Hou ouder we worden het duidelijker het wordt. We moeten vooral meedoen met het systeem. Anders zijn is raar en ‘anders’ denken doen we allemaal zogenaamd in het geheim. Maar achter alles zit meer. Meer dan het plaatje. Meer dan de handeling. Naar maten de jaren vergaan vergeten we hoe mooi en bijzonder we zijn en hoe veel meer we kunnen dan dat we denken.

Jij bent uniek. Jij bent bijzonder. Jij hebt een visie die niemand anders heeft. Als filmmakers is het leven onzeker. En het beleid vergt van geldschieters een zekere zekerheid. Het bekende is veilig en berekenbaar. Maar film is niet veilig en berekenbaar. Sterker nog, naar mijn mening is film het mooist als het je raakt op een manier waarvan je dacht dat alleen jij zo dacht en voelde. Waardoor we samen alleen kunnen zijn. Met elkaar. En niet alleen tijdens het kijken van de film. Maar ook tijdens het maken van de film, de ervaring.

 

Het gaat om hoe je omgaat met gebeurtenissen negatief of positief, niet om de de gebeurtenissen zelf. Het blijven bevragen van vragen en om je heen te blijven kijken. Te durven voelen en dromen en grenzeloos dynamisch te blijven. Niet jezelf vergeten maar wel voor het grotere goed te gaan.

 

Iedereen die iets probeert over te brengen naar het publiek voelt zich uniek  en speciaal. Het medium film is zoals we weten een enorm samenwerkingsproces dat niet altijd even makkelijk gaat en met veel communicatie gepaard gaat. Toch proberen we het te personificeren door middel van de auteur of regisseur te benoemen. We zoeken wanhopig naar houvast om dit unieke mengsel wat tot deze film leidde te kunnen recreëren. Maar dit is natuurlijk een illusie. 1+1 is als het goed gaat 3. Maar ook vaak genoeg 2. De uitkomst is variabel omdat de mensen dynamisch zijn. De samenleving verandert, meningen en ervaringen komen erbij. Dit vinden we vanzelfsprekend en ook goed juist. Maar waarom is het dan nog niet de norm om dit creatieve proces gecontroleerd dynamisch te laten verlopen. Elke keer net wat anders. Alleen om zo het beste uit iedereen naar boven te halen. Niet alleen voor het verhaal maar voor de creatieve makers.

 

Wij makers moeten elkaar helpen met verder te ontwikkelen. Helpen met vooruit blijven kijken en reflecteren.

 

Stel je voor, je bent meer. Je bent meer dan wat je dacht te zijn. Dan wat je dacht te zijn geworden. Meer dan dat je had durven dromen. Jou unieke visie en talenten zijn meer dan dat je nu denkt. En zullen altijd meer zijn dan je denkt. Evenals bij mij,, afgestudeerd production design, ben ik meer dan dat. Meer dan een setdresser, art director en meer dan een alleen een production designer. Ik ben filmmaker en samen met Jessie Tiemeijer zijn we bezig een bedrijf op te starten waarbij creatievelingen meer kunnen zijn dat wat ze denken. Een plek waar we concepten voor het medium film samen kunnen ontwikkelen. Vrij van hiërarchie en conventionele regels. Met fantasie, liefde en plezier voorop. Durven dromen is een kunst, een kunst die we samen kunnen beheersen. Een ego overstijgend werkproces waarbij de ervaring centraal staat. Niet alleen de ervaring van het publiek maar ook de ervaring van het proces van de makers.

 

Lila Merel Goeman Borgesius. Geboren op negenentwintig januari negentienhonderd tweeënnegentig te 13 uur, 40 minuten in de gemeente Amsterdam, Prinsengracht 796.

bottom of page